Styl neotradycyjny – historia
Tatuaż neotradycyjny wyewoluował – jak sama nazwa wskazuje – ze stylu tradycyjnego (oldchoolu). Stał się popularny w latach 70-tych, kiedy to coraz nowocześniejsze maszynki zaczęły pozwalać na wykonywanie bardziej wielowymiarowych kompozycji niż te tradycyjne, które kojarzymy z przedramion starych żeglarzy.
Styl neotradycyjny – czym się charakteryzuje?
Tatuaż neotradycyjny korzysta z motywów używanych przez wspomnianych wyżej żeglarzy (tygrysy, sztylety, róże, portrety, latarnie morskie), ale jest wzbogacony o własne (sowy, lisy, węże) i zdecydowanie bardziej skomplikowany w formie. Obfituje w detale i ornamenty, często wykorzystuje motywy koronki, klejnotów, pereł, elementów metalowych i bujnej roślinności. Nic dziwnego – garściami czerpie z inspirowanej sztuką japońską secesji (1890-1910), nieco mniej – z bardziej zdyscyplinowanej i zmodernizowanej jej formy, czyli art deco.
Podobnie jednak jak jego styl-ojciec, styl neotradycyjny nie istnieje bez wyraźnych, czarnych konturów, które jak barierki trzymają pozostałe kolory w ryzach. Kompozycje tatuażu neotradycyjnego są przejrzyste i czytelne, a paleta barw szeroka. Zazwyczaj artyści decydują się na użycie kolorów intensywnych i kontrastujących ze sobą, ale zdarzają się również fani wyłącznie szarości.
Styl neotradycyjny – artyści
Mistrzami stylu neotradycyjnego są m.in. Antony Flemming, Miss Juliet, Jacob Wiman, Jen Tonic, Hannah Flowers, Vale Lovette i Heath Clifford.